Zegar
wybił północ. Odetchnęłam głęboko i podeszłam do okna. Jasny księżyc w pełni
błyszczał na niebie, a ja stałam wpatrując się w czarny las, daleko za posesją.
Otworzyłam drzwi i wyszłam na oświetlony taras. Powietrze było wyjątkowo
chłodne, więc owinęłam się szczelnie płaszczem i usiadłam na drewnianych
deskach, tuż koło kamiennych wilków. Kolejna bezsenna noc. Od jakiegoś czasu
zdarzały się coraz częściej. Jeszcze czułam na ustach zimny dotyk szklanki, a w
gardło drapał ostry posmak Whiskey. Tak, zapijałam swoje problemy. Niektórzy
mogliby pomyśleć, że po prostu od nich uciekałam, ale ja nie potrafiłam
inaczej. Nie miałam w sobie odwagi by stanąć na drodze losowi, który tak
okrutnie i bez oporów targał moim życiem. Wielu mogłoby pomyśleć, że przesadzam, że
dramatyzuję, że moje życie wcale nie jest tak tragiczne. Zapewne mieliby rację.
Niestety nie należałam do osób, które potrafiłyby cokolwiek ze swoim istnieniem
zrobić. Zabić się? Kiedyś o tym myślałam, ale widziałam zbyt wiele bólu,
cierpienia, zbyt wiele osób pozbawiłam życia, by teraz pozbawić go siebie. Choć
wiedziałam, że nie mogę tu mówić o swoim życiu. Ono zakończyło się trzynaście
lat temu, kiedy zobaczyłam ostatni błysk w jego gasnących oczach, kiedy
następnego dnia obudziłam się w pustym łóżku, kiedy nikt nie wiedział co się ze
mną dzieje, a koleżanka przez tydzień zajmowała się moim, można by rzec
osieroconym, dzieckiem. Umarłam tego dnia, wraz z nim. Teraz utrzymywała się
tylko pusta skorupa, która robiła dobrą minę do złej gry. Powłoka, która
zapewne również by się rozpadła, gdyby nie fakt, że musi istnieć, że ktoś
potrzebuje jej do własnych, mrocznych i nikomu nie znanych celów.
Dość
często, właśnie podczas nocy takich jak ta, zadawałam sobie pytanie: czy gdybym
wtedy wybrała inaczej, teraz byłabym szczęśliwa? Być może, ale ta prawda
zostanie dla mnie tajemnicą do końca życia. Znów spojrzałam na las. Miałam
nadzieję, że zobaczę ciemną postać pojawiającą się na jego skraju, jak lata
temu, podczas szkolnych wieczorów. Łzy wcisnęły mi się do oczu, gdy
przypomniałam sobie dotyk jego silnych dłoni na moich ramionach. " Czas
leczy rany" powtarzali, ale ja już nie chciałam w to wierzyć. Psychiczny
ból napełniał mnie dziwnym uczuciem sprawiedliwości. Czułam, że dostałam to na
co zasłużyłam. Że muszę jedynie temu sprostać. Funkcjonować, uśmiechać się,
chodzić do pracy, spędzać dzień jak każdy, a w nocy pochylać się nad szklanką
Ognistej i wypłakiwać z siebie ból. Takie było moje przeznaczenie. Zaplanowane
od początku do końca.
Niejedna
osoba mogłaby spytać dlaczego się tak męczę, dlaczego nie porozmawiam z kimś
szczerze o swoich problemach? Ja jednak wtedy odpowiedziałabym: a dasz mi tego
kogoś? Zapewne odpowiedź byłaby pospolita: nie rozumiem o co Ci chodzi,
przesadzasz, dramatyzujesz. Możliwe. Lecz czy większą przesadą nie było by
przyjmowanie wszystkiego z obojętną miną i udawanie, że nic się nie dzieje? Czy
lepiej wyglądałabym, gdybym uśmiechnęła się szeroko i porozmawiała z rodzicami,
którzy naście lat temu zginęli z rąk Czarnego Pana? A może z siostrą, która
została porwana i zamordowana przez jego popleczników? Zostają mi jeszcze dwie
córki, które tylko czekają, aż zacznę opowiadać im o swoim przegranym życiu.
Jest jeszcze mąż, a raczej człowiek, którego tak jedynie nazywam. Mężczyzna,
który troszczy się o mnie najlepiej jak może, wyjeżdża w delegację by zapewnić
nam życie do jakiego przywykliśmy. Ten, któremu z pasją oddaję się każdej nocy
usianej choć namiastką miłości, którą dawno straciłam, który mnie kocha, a ja
nie potrafię odwdzięczyć się tym samym.
Czarodziej, z którym jestem już chyba bardziej z wygody i arogancji niż z
miłości. Gdybym tylko chciała, nie, gdybym potrafiła, podjęłabym tę decyzję
drugi raz. Jeszcze raz spróbowałabym zbudować swoje życie i wierzyć, że tym
razem los będzie dla mnie bardziej przychylny, że człowiek, którego w tym
momencie kocham najbardziej nie zawiedzie mnie po raz kolejnym i poświęci mi
swoje myśli choć w połowie tak bardzo, jak ja poświęcam mu swoje. Chciałam
tego, oh jak bardzo tego chciałam, ale ból rozstania jest zbyt wielki bym mogła
przeżyć go na nowo. Zachowałam swoje życie ze strachu, z arogancji i z czystej
korzyści czerpanej z własnego bytu. Nie zmieniłam go. Wolałam się męczyć i
krzywdzić tego, który przecież tak mnie kocha, z własnej chciwości i wygody. Ze
strachu przed tym co może sie stać, gdy zrobię pierwszy krok.
Podniosłam
się i wierzchem dłoni otarłam łzę spływającą po moim policzku. Jeszcze raz
spojrzałam na las, po czym odwróciłam się na pięcie i weszłam do salonu.
Podeszłam do stolika i opadłam na stojącą przy nim sofę. W głowie mi się
zakołowało, ale nie zraziłam się tym. Nalałam sobie bursztynowego trunku do
szklanki i spojrzałam na leżące przede mną zdjęcia. Kobieta na nich uśmiechała
się promiennie i przytulała przystojnego, czarnowłosego chłopaka. Szczęśliwa i
kochana. Taka właśnie mogłabym być. Przechyliłam szklankę jednym haustem i
podciągnęłam nogi pod brodę. Pamiętam te dni doskonale. Przewijają się w mojej
głowie co noc. Obrazy, gesty, słowa. Wszystko poprzypinane magicznymi metkami
do odpowiednich osób. Głosy, ruchy, nawyki. Wszystko to pamiętam. " Czas
leczy rany" mówili i wiem, że mieli rację.
Czas
leczy rany, ale wspomnienia pozostają wieczne.
____________________________________________________
Tak więc jest prolog. Pisało mi się go bardzo przyjemnie i dość szybko, muszę przyznać. Pierwszy raz próbuję swoich sił w formie pierwszoosobowej i jestem bardzo ciekawa jak mi to wyjdzie. No nic zostawiam to już do waszej oceny. :)
Pozdrawiam
~Ryann Black
